Sókn um Suðurland

Það hófst í Gufudalnum árið 2002. Við sem þekktum svæðið vissum að það væru 3–4 minkar í boði. Tólf mánuðum síðar var búið að taka 20 minka. Tilraunadýrum fækkaði og sótt var á Suðurlandið. 

 

Það hófst í Ölfusinu, potaðist að Soginu. Varð að stórsókn við Þingvallavatn. Komst að Apavatni og Brúará. Er þó ekki enn í öllu Grímsnesinu, var hrakið frá Laugardalnum. Bætti í við Sogið. Úr þessari sóknarlýsingu fengust um 1.500 minkar. Á bak við aðgerðir við þingvallavatn og grennd stóðu lengi vel styrktaraðilar sem skildu að aðgerðir snerust ekki um minkaveiðar heldur tækni og þróunarstarf sem gæti orðið til þess að ná meiri árangri en áður hefði þekkst við minkaveiðar á Íslandi. Allmörg veiðifélög nýttu tæknina og hjálpuðu til við að mynda samfellu í aðgerðum, sem kalla mætti kerfi. Þannig óx kerfið um Rangárþing eystra og ytra og Gnúpverjahrepp og nú er kerfið líkt því sem súluritið sýnir.

 

Aðgerðasvæðið stendur aðallega á svæði sex sveitarfélaga. 4–5 sveitar­félög eru ekki inni. Reynt hefur verið að fá sveitarfélögin til þess að sameinast um aðgerðir. Ekki hefur orðið tilfinnanlegur árangur af því. Það er meira en slæmt að leggja hálfa starfsorkuna í þras við fólk sem vill halda í fornar hefðir í minkaveiðum. Menn fengu Símann þótt Sunnlendingar vildu það ekki.

 

Tilrauna- og rannsóknaverkefnið Ölfus-Öxará-Grímsnes (8 ár) skapaði þann árangur sem nú er unnið eftir á Suðurlandi. Bakhjarlar þess voru, Landsvirkjun, Orkuveita Reykjavíkur, Þingvallaþjóðgarður og umhverfisráðuneyti. Þessir aðilar studdu rannsóknir og þróun aðferða við Þingvallavatn. Vegagerðin og Framleiðnisjóður styrktu fyrstu tilraunir. 

 

Tækifæri eru mörg forrituð þannig að ef þau koma þá er þeim næst ætlað að fara. Tækifærið, sókn gegn sunnlenskum minkum er núna. Núna er tækifæri til þess að sækja fram í öllum sveitarfélögum Suðurlands ef þau þiggja að sameinast í eitt verkefni, annars fer tækifærið. 

 

Fyrir nokkru var unnið útrýmingar­verkefni umhverfisráðuneytis við Eyjafjörð og skilaði að mati nánustu aðstandenda góðum árangri. Þess hefur þó hvergi verið getið að veiðar á hverjum minki kostuðu um 100.000 kr. Svo hins vegar í hliðstæðu verkefni á Suðurlandi telja sumir aðilar mátulegt að greiða 3.000 kr. á hvern mink, aðrir 10–12.000 kr. og enn aðrir að ekkert eigi að greiða fyrir veiðar.

 

Hreppamörk eru allvíða í árfarvegum. Á öðrum bakkanum er áhersla á árangur. Hinum megin ekki.

Það ástand er nú við Eystri-Rangá.  Þar sem veiðifélagið hefur þó lagt áherslu á minkinn burt.

 

Því er það nú og hefur lengi verið, alveg óhugsandi að vinna að framförum í minkaveiðum ef 30–50 sveitarstjórnarmenn eiga að ráða sóknarþunga og peningum. Sum sveitarfélög hafa orðið uppvís að því að vinna gegn framförum í minkaveiðum. Menn verða að taka til athugunar miklar kerfisbreytingar. Varðandi minkaveiðar á Íslandi.  Báknið burt!