Íslenski draumurinn
Í síðustu viku voru Deildarfundir búgreinadeilda Bændasamtakanna haldnir á Hilton Reykjavík Nordica. Búgreinadeildir samtakanna eru ellefu talsins og tæplega 200 fulltrúar mættu á fundi sinna deilda.
Á fundunum gefa bændur stjórnarfólki búgreinadeilda og Bændasamtakanna stefnu og dýrmætt veganesti fyrir starfsárið. Að vanda snúa helstu umræðuefni fundanna um rekstrarumhverfi landbúnaðarins en þar að auki má nefna umræður um jafnrétti, nýliðun og andleg málefni.
Að líta á óeigingjarnt starf sem eigingjarnt
Það hefur orðið þeim sem starfa við félagsmál, hver
sem þau eru, vaxandi áskorun að fá fólk til þátttöku. Það var þó ekki að merkja fyrir þverrandi áhuga bænda á félagsmálum á nýliðnum Deildarfundum. Áhugaverðar og málefnalegar umræður spunnust um ólík umræðuefni og um kvöldið gerðu bændur og góðir gestir sér glaða stund.
Mörg líta á félagsmál og pólitík sem áhugamál en áhugasvið okkar geta verið ólík. Guðrún Eik Skúladóttir lýsti sínu viðhorfi til félagsmála svo vel í ræðu sem hún hélt á Deildarfundi nautgripadeildar þegar hún lét af stjórnarstörfum. Þar sagði hún að það væri algengt að tala um að fólk hafi unnið óeigingjarnt starf í þágu hins og þessa. Vegna áhuga hafi hún hins vegar unnið í félagsmálum fyrir sig, þrátt fyrir nægar annir og áskoranir í öðru. Þannig hafi hún litið á starf sitt fyrir Bændasamtökin sem eigingjarnt starf. Öflugt starf grasrótar og búgreinadeilda eru grunnurinn að öflugum Bændasamtökum, bændur móta stefnuna. Grasrót Bændasamtakanna er í góðum höndum ef bændur halda áfram að hafa félagsmál að áhugamáli og leyfa sér að vera svolítið eigingjarnir.
Í svefnhöfganum
Með auknum ferðamannafjölda hefur innanlandsmarkaður matvæla stækkað og það er vissulega jákvætt að ein af áskorunum flestra búgreina er að mæta aukinni eftirspurn. En það er verkefni okkar sem þjóðar að tryggja hér fæðuöryggi og efla sjálfsaflahlutfall Íslands.
Íslensk matvælaframleiðsla er framúrskarandi. Hreinleiki vatns, lágmarksnotkun varnarefna, næstminnsta sýklalyfjanotkun í heimi og góður aðbúnaður dýra er þar eitthvað sem má nefna. Íslenski draumurinn er auðvitað að við séum best í heimi og til þess þarf að hafa regluverk og eftirlit sem stýrir okkur í átt að draumnum. Í setningu regluverks hefur þó verið farið út af sporinu, annars vegar hafa reglugerðir verið innleiddar hér án þess að rýna í afleiðingar eða gagnsemi þeirra og hins vegar hafa kröfur verið þyngdar fyrir íslenska framleiðslu við innleiðingu EES- reglugerða, jafnan kallað gullhúðun. Auknar kvaðir hafa verið lagðar þvert á framleiðslukeðju íslenskrar matvælaframleiðslu með tilheyrandi óhagræði, auknum eftirlits- og framleiðslukostnaði.
Samtímis hefur innflutningsvernd farið þverrandi og sífellt orðið auðveldara að flytja inn landbúnaðarvöru frá löndum þar sem ekki eru gerðar sömu kröfur um framleiðsluhætti og svigrúm til hagræðingar er talsvert meira. Í svefnhöfganum hefur samkeppnisstaða íslensks landbúnaðar verið veikt verulega og íslenski draumurinn snúist upp í andhverfu sína. Við eigum því gullin tækifæri til að efla samkeppnisstöðu innlends landbúnaðar með því að afhúða óþarfa regluverk og veita innanlandsframleiðslu sambærileg tækifæri til hagræðingar og nágrannaþjóðir okkar gera.
