Bölvun hestamannamótanna

Verandi Skagfirðingur að ætt og uppruna er ég oft spurður hvort ég sé ekki hestamaður. Ég svara því játandi en bæti þó yfirleitt við að ég hafi lítið stundað hestamennsku síðustu ár, frá því að ég flutti til höfuðborgarinnar um aldamótin síðustu. Það kemur þó ekki í veg fyrir að ég fylgist með hestamennsku, í það minnsta með öðru auganu.

Ég hef farið á allnokkur hestamannamót um dagana. Flest hafa þau verið á Vindheimamelum í Skagafirði enda stutt að fara heiman að frá mér á sínum tíma. Það getur verið gaman á hestamannamótum, þegar sól skín og hross sýna sparihliðarnar. En það er líka jafn andskoti ömurlegt þegar veðrið leikur mótsgesti grátt.

Fyrir rúmum 20 árum var ég mættur á fjórðungsmót norðlenskra hestamanna á Vindheimamelum. Mótið var haldið dagana 30. júní til 4. júlí 1993. Það mót er mér minnisstætt umfram önnur mót sem ég hef farið á. Ekki vegna þess að hestakosturinn hafi verið með slíkum ósköpum góður eða stemmingin hafi verið slík heldur vegna þess að veðrið var með slíkum og þvílíkum endemum ömurlegt að ég hélt að ég yrði úti.

Þegar ég skoða veðurkort frá þessum tíma staðfesta þau alveg upplifunina. 1. júlí hefur verið um 6 stiga hiti á hádegi, rigning og norðvestanátt upp á 7 metra á sekúndu. Þó að það komi ekki fram á kortinu er ég nærri öruggur um að þegar kvöldaði breyttist úrkoman í slyddu. Á þessum árum var ég nú ekki farinn að smakka áfengi en ég man þó að veðrið var með þeim ósköpum að mestu brennivínsberserkir höfðu ekki einu sinni úthald í að drekka á kvöldin. Ekki man ég hvort gestir gistu í tjöldum en köld hefur sú vist verið.

Á Landsmóti hestamanna á Gaddstaðaflötum árið 2008 gerði slíkt og þvílíkt aftakaveður að ræsa þurfti út björgunarsveitir til aðstoðar. Vindhviður fóru allt upp í 50 m/s á Suðurlandi þarna í byrjun júlí og á Gaddstaðaflötum var gjörsamlega allt á tjá og tundri. Tjöld fuku, tjaldvagnar rifnuðu í sundur og ekki sást út úr augum fyrir moldroki. Reynt var að keyra knapa og hesta áfram í vitlausu veðri og var það gagnrýnt harkalega. Ekki man ég hvað ég var að gera þessa júlíbyrjun fyrir sex árum en mikið er ég feginn að ég var ekki á Gaddstaðaflötum.

Og nú stendur yfir Landsmót á Gaddstaðaflötum enn á ný. Nú er það ekki rokið sem gerir fólki lífið leitt heldur úrkoman. Það er búið að rigna eldi og brennisteini í þrjá daga á landsmóti þegar þetta er skrifað. Einn landsmótsgestur fullyrti við mig að hann hefði séð silung synda framhjá öxlinni á sér í gær. Dagskrá er öll úr skorðum gengin og ljóst að mótshaldarar og keppendur þurfa að halda gríðarlega vel á spöðunum til að takast megi að klára mótið með eðlilegum hætti. Sem betur fer er veðurspá þó nokkuð betri fyrir næstu daga og komandi helgi.

Í þessu ljósi hlýtur að vera borðleggjandi að þegar farið verður að huga að næsta landsmóti verði það fyrsta verk framkvæmdaaðila að semja við nýja styrktaraðila. Mætti ég stinga upp á 66°Norður, Ellingsen og Cintamani, svona til að byrja með.